Κοιτάς προς τα εκεί, αλλά δεν βλέπεις τίποτα, απλά σκοτάδι. Το σώμα σου προς τα εμπρός, το κεφάλι σου προς τα πίσω, τι παράξενο, τι συνηθισμένο όμως...

Αν δεν σηκώσεις το κεφάλι δεν μπορείς να δεις ακτίνα φωτός! Μην σε παγώνει η νύχτα, κρατήσου, κάνε υπομονή και έρχεται η αυγή...

Όταν πιάνεις πάτο, όταν σου δείχνουν την έξοδο, όταν σου λένε ότι έχασες, βάζεις το κεφάλι κάτω , αισθάνεσαι αδύναμος, λυπημένος, γεμάτος αμφιβολίες για τα πάντα...

Πόσο λεπτά είναι τα όρια ανάμεσα στην τρέλα και στην λογική! Πως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν από την μια στιγμή στην άλλη! Εκεί που νομίζεις ότι έχεις τον κόσμο στα χέρια σου και έξω έχει ήλιο παρότι είναι νύχτα, ξαφνικά γίνεται το αναπάντεχο,κάτι που ίσως να μην το είχες δεί ούτε στους χειρότερους εφιάλτες σου...