Mέσα στη νύχτα, μέσα στην σιωπή, μέσα στο απόλυτο τίποτα, αισθάνεσαι μια μικρή ανάσα που σιγά σιγά μπορεί να γίνει ολόκληρη αναπνοή, δύναμη για κείνες τις στιγμές που η αναπνοή σου κόβεται....

Σέρνεις τα πόδια σου προσπαθώντας να διασχίσεις αυτή την ψυχολογική σαχάρα που έχεις βρεθεί. Οι δυνάμεις σου κάθε μέρα και λιγότερες, μια αναθεματισμένη όαση δεν υπάρχει πουθενά; Μια συνεχής αλλαγή από την καυτή ημέρα στην παγερή νύχτα και εσύ εκεί να αντιστέκεσαι στο διαφαινόμενο τέλος. Τρελαίνομαι...

Αν δεν σηκώσεις το κεφάλι δεν μπορείς να δεις ακτίνα φωτός! Μην σε παγώνει η νύχτα, κρατήσου, κάνε υπομονή και έρχεται η αυγή...

Πόσο λεπτά είναι τα όρια ανάμεσα στην τρέλα και στην λογική! Πως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν από την μια στιγμή στην άλλη! Εκεί που νομίζεις ότι έχεις τον κόσμο στα χέρια σου και έξω έχει ήλιο παρότι είναι νύχτα, ξαφνικά γίνεται το αναπάντεχο,κάτι που ίσως να μην το είχες δεί ούτε στους χειρότερους εφιάλτες σου...